Tarasy widokowe, czyli panoramiczne spojrzenie na odkrywkę
Miejscem, które warto odwiedzić w gminie Kleszczów jest odkrywka węgla brunatnego. Długość wyrobiska liczy 8 kilometrów. Szerokość dochodzi do 3 kilometrów. Z perspektywy tarasów widokowych w Kleszczowie i Żłobnicy rzuca się ogrom terenu, niezliczone kilometry taśmociągów i koparki, których waga osiąga nawet 8 tys. ton. Odwiedzenie tego miejsca to okazja zobaczenia eksploatowanych pokładów węgla i warstw skalnych w ścianach odkrywki. Z tarasów widokowych zobaczyć można nie tylko panoramę odkrywki z bliska, lecz także zapoznać się z planem zagospodarowania Kopalni Węgla Brunatnego Bełchatów przedstawionego na tablicach informacyjnych ustawionych przy tarasach.
Atuty tarasów widokowych warto poprzedzić krótkim zarysem historii. Dzięki przeprowadzonym odwiertom w 1961 r. stwierdzono występowanie warstw osadów węglowych. Badania i ekspertyzy potwierdziły zaleganie bogatych pokładów węgla brunatnego, co warunkowało możliwość rozpoczęcia prac projektowych przyszłej eksploatacji złoża. Pierwsze wydobycie węgla nastąpiło 19 listopada 1980 r. Głównym odbiorcą węgla jest Elektrownia Bełchatów, która jest największą na świecie elektrownią opalaną węglem brunatnym. 30 grudnia 2011 r. o godzinie 11.08 KWB Bełchatów dostarczyła Elektrowni Bełchatów 38-milionową tonę węgla w ciągu danego roku. Poprzedni rekord padł w 1989 roku i wynosił 37 mln 573 tysiące ton węgla. Po 2011 roku osiągano kolejne rekordowe poziomy wydobycia węgla przekraczając w skali rocznej 40 mln ton. Aktualna eksploatacja jest szczytowym osiągnięciem wysoce rozwiniętej myśli technicznej europejskiego górnictwa odkrywkowego. Wielkość złóż i osiągane wydobycie stawiają kopalnię odkrywkową w gronie liderów branży górniczej.
Po zakończeniu działalności górniczej ogólna powierzchnia przewidziana do rekultywacji i nowego sposobu użytkowania wyniesie łącznie około 7 886 ha, przy czym w obrębie Pola Bełchatów tereny te zajmą 3 692 ha, natomiast Pola Szczerców około 4 194 ha.
Winek oazą wędkarzy
Naturalny zbiornik przekształcony przez Kopalnię Węgla Brunatnego Bełchatów w osadnik do eksploatacji oddany został w 1996 r. Utworzony na rzece Krasówce w miejsce dawnego stawu hodowlanego stanowi atrakcyjny punkt na mapie turystyki wędkarskiej. Powierzchnia osadnika to 8,2 ha. Wykształciły się tutaj różnorodne zbiorowiska roślinności wodnej. Naturalne fragmenty brzegu porośnięte są przez wielogatunkowy szuwar. W rezerwacie występują liczne gatunki roślin rzadkich i chronionych – m.in. grążel żółty, który wykształca liczne liście podwodne. Od 2000 r. osadnik jest systematycznie zarybiany. Duży rybostan sprawia, że w zbiorniku można złowić m.in. liny, karpie, leszcze, płocie, okonie i szczupaki. Trafiają się osobniki o masie 10 kg i większe. Największy udział w zarybieniu osiąga karp. Wędkują tutaj m.in. członkowie koła nr 3 Górnik Koło, które powstało w 1976 r. Obecnie jest to największe koło w okręgu piotrkowskim.
Kościół p. w. Św. Jana Chrzciciela w Łękińsku
Rzymskokatolicki kościół parafialny p. w. Św. Jana Chrzciciela w Łękińsku zbudowany jest w stylu klasycystycznym. Został wzniesiony w latach 1817-1822, a jego projektantem był Jan Nepomucen Baranowski. Kościół wpisany został do katalogu Rejestru Zabytków Województwa Łódzkiego. Do cennych zabytków świątyni należy XVII-wieczny pacyfikał w kształcie krzyża. Na szczególną uwagę zasługuje również wyjątkowa chrzcielnica z pocz. XIX w., w której klasycystyczna czara podtrzymywana jest na dwóch splecionych ze sobą delfinach symbolizujących chrzest jako drogę do wieczności. Wnętrze zdobi ambona w kształcie łodzi. Tablica nagrobna i portret upamiętniają fundatorkę kościoła – zmarłą w 1824 r. Annę Tarnowską – sędzinę piotrkowską i właścicielkę dóbr w Łękińsku. Punkt centralny kościoła stanowi murowany ołtarz główny. Ciekawymi elementami wnętrza świątyni są również organy kościelne z 1868 r., XIX-wieczne świeczniki oraz konfesjonał z 1915 r. Miejscem skupiającym uwagę jest obraz Matki Boskiej Różańcowej posiadający cechy neoklasycystyczne oraz ołtarze boczne zdobione polichromią, sztukateriami i drewnem. W kościele można wyodrębnić nawę zbudowaną na planie prostokąta. Z zewnątrz zachwyca natomiast klasycystyczna fasada z pionowymi i poziomymi podziałami, a także falisty szczyt i wysoki, spadzisty dach zakończony przy absydzie wieżyczką. Interesujące jest również wejście do kościoła, przede wszystkim ze względu na zachowanie oryginalnej stolarki drzwi i okien. Na początku XX w. wybudowano dzwonnicę stylistycznie nawiązującą do bryły kościoła.
Bogactwa Rezerwatu Łuszczanowice
Rezerwat Łuszczanowice zarówno turystycznie jak i krajobrazowo należy do tych, które bez wątpienia wyróżnia różnorodność gatunków drzew i zbiorowisk leśnych. W granicach rezerwatu rosną okazałe drzewostany. Wiek najstarszych okazów szacowany jest na ponad 100 lat, a elementy flory składają się z ponad 130 gatunków roślin naczyniowych. Do gatunków chronionych należy bluszcz pospolity, wawrzynek wilczełyko czy szmaciak gałęzisty. Spośród zbiorowisk leśnych wyróżnić można grąd kontynentalny oraz bór mieszany. W drzewostanie grądu oprócz jodły dominuje sosna, dąb, brzoza, grab i świerk pospolity. Obecność starszych fragmentów drzewostanów i pojedynczych starych drzew sprzyja dynamicznym odnowieniom jodły. W rezerwacie działa także szkółka podokapowa, w której prowadzona jest produkcja sadzonek pod okapem starych drzew. Jedną z większych atrakcji rezerwatu jest majestatyczny okaz dęba o grubych konarach, którego wiek określany jest na około 200 lat.
Szczególną uwagę w rezerwacie warto poświęcić ścieżce edukacyjno-dydaktycznej przybliżającej zagadnienia pogłębiające wiedzę przyrodniczą. Dzięki temu wszyscy odwiedzający to miejsce mogą zapoznać się z walorami przyrodniczymi występującymi na obszarze rezerwatu.
Na terenie Rezerwatu Przyrody Łuszczanowice znajduje się także altana biwakowa wybudowana w 2002 roku. To z niej korzystają m.in. uczniowie przybywający na zajęcia przyrodnicze. Altana wyposażona w stoły, ławy, miejsce do palenia ogniska oraz zadaszony kominek stanowi idealne miejsce na biwak i przygotowanie posiłków.
Na pamiątkę odzyskania niepodległości
W centrum Kleszczowa na skwerze znajduje się przedwojenny Pomnik Niepodległości. Kamienny obelisk powstał z inicjatywy nauczyciela kleszczowskiej szkoły – Cyryla Marcinkowskiego, przy ogromnym zaangażowaniu organizacyjnym i finansowym uczniów szkół podstawowych. Pomnik stanowi ważny element upamiętniający wydarzenia sprzed ponad 100 lat.
Pomnik w formie murowanego cokołu umieszczonego na postumencie zwieńczony jest metalowym odlewem orła. Od listopada 1928 roku to miejsce stało się szczególnie ważne dla lokalnej społeczności, która gromadziła się przy pomniku uczestnicząc we mszy świętej w intencji Ojczyzny upamiętniającej rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości.
Napis na podstawie pomnika głosi: „Na Pamiątkę Odzyskania Niepodległości Rzeczpospolitej Polskiej w latach 1918-1928. Dzieci Szkoły Kleszczów. 11 listopada 1928”. Po wojnie usunięto pierwotny napis, aby w jego miejsce wstawić nowy mówiący o powstaniu pomnika w celu upamiętnienia milicjantów, którzy ponieśli śmierć za Polskę Ludową. Dopiero w 1990 roku z inicjatywy mieszkańców gminy zaangażowanych w budowę pomnika przywrócono dawną treść, a z inicjatywy Urzędu Gminy wymieniono cokół pomnika.